کد مطلب:40542 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:23

گنجینه پرسمان » تاريخ و سيره

فرق پيغمبر و امام در چيست؟

فرق پيامبر و امام اين است كه پيامبر مأمور به ابلاغ رسالت و هدايت مردم است ليكن امام مأمور تشكيل حكومت الهي و اجراي احكام و به اصطلاح ايصال به مطلوب است.

در قرآن كريم ميفرمايد: وجعلناهم ائمّةً يهدون بامرنا؛ امامان بر حق كساني هستند كه مردم را به امر و فرمان ما هدايت ميكنند، در مقابل ائمه ضلالت كه به گمراهي و تمرّد مردم را دعوت مينمايند. البته بعضي از پيامبران مانند پيغمبر اسلام(ص) مقام امامت را هم داشت لذا حكومت اسلامي تشكيل داد.

پرسش سوم: درباره لزوم شناخت امام از كتب معتبر اهل سنت.

امامشناسي از مسايل بسيار ضروري است سني و شيعه از اصول مذهب شمردهاند. حديث معروفي از پيامبر نقل شده كه فرمود: من مات و لم يعرف امام زمانه فقد مات ميتة الجاهليه؛(1) هر كس بميرد و امام زمانش را نشناسد طبق مردم جاهليت از دنيا رفته است.

در كتابهاي اهل سنت با تعبير متفاوتي از پيامبر بازگو شده كه فرمود: من مات بغير امامٍ مات ميتةً جاهليّةً و من نزع يداً من طاعةٍ جاء يوم القيامة لا حجة له؛(2) كسي كه بدون امام بميرد مانند جاهليت مرده و هر كس از اطاعت امام دست بكشد روز قيامت محشور ميشود حجتي براي او نيست.

حديث مشابهي نيز نقل شده كه فرمود: من مات ليس له امام فيميت ميتة جاهليه.(3)

حديث سوم: از رسول اسلام: ان الحجة لا تقوم للَّه علي خلقه الاّ بامام حتي يعرف؛(4) حجت براي خلق خدا اقامه نميشود مگر در مورد امام مگر اين كه شناخته شود.

بنابراين معرفت و شناخت امام از ضروريات مذهب اسلام محسوب ميشود. حتي منكر امامت كافر تلقي شده است. ابن ابي الحديد معتزلي سني نقل ميكند كه عبداللَّه بن عمر با اين كه از بيعت حضرت علي سرتافت ولي پس از گذشت زمان به منزل حجاج بن يوسف ثقفي شبانه رفت وگفت آمدهام از طريق شما با عبدالملك بيعت كنم. براي اين كه يك شب بدون امام نماند گفت از پيغمبر شنيدم كه فرمود: هر كس بميرد و امامي نداشته باشد مطابق مرگ جاهليت از دنيا رفته است. حجاج فهميد از ترس چنين عملي را ميخواهد انجام دهد، پايش را دراز كرد و گفت پايم را بگير و بيعت كن.(5)

پي نوشتها:

1. الغدير، ج 8، ص 125 و 360.

2. كنز العمال، ج 6، ص 65؛ مسند احمد بن حنبل، ج 4، ص 96؛ محاسن برقي، ص 156؛ صحيح ابن حيان، ج 10، ص 434.

3. كنز العمال، ج 1، ص 207.

4. صحيح مسلم، ج 3، ص 1478؛ مسند احمد بن حنبل، ج 2، ص 83 و 93.

5. شرح نهج البلاغه ابن ابي الحديد، ج 13، ص 242؛ صحيح ابن جيان، ج 10، ص 434؛ اصول كافي، ج 1، ص 135؛ بحارالانوار، ج 23، ص 30.